Είναι αναμενόμενο ότι σε περιόδους κρίσης πρέπει να ξεροσταλιάζουμε σε κάθε είδους ουρές. Εάν τώρα το θέμα θα μας απασχολήσει στη σημερινή μας ανάρτηση δεν είναι τόσο λόγω αντικειμένου, όσο λόγω του τρόπου με τον οποίον οι πρόγονοί μας τα έβλεπαν όλα αυτά.... Σημειώστε ότι είμαστε στο 1917, μεσούντως του Α Παγκοσμίου Πολέμου.
«Είχε ποτέ ο άνθρωπος ουράν; Ουδέν δύναται να μας πληροφορήση η ανθρωπολογία. Εγώ αφ΄ ότου είδα ανθρώπους συνωστιζομένους εις ταμεία θεάτρων δια να αγοράσουν εισιτήρια, ήρχισα να υποπτεύομαι ότι οι άνθρωποι κυρίως είναι ουρά, πλην των τσαμπατζήδων, αν και βάζουν την ουράν των όπου εισιτήριον...
Τελευταίως όμως αι υπόνοιαί μου περί ουράς των ανθρώπων έγιναν πεποιθήσεις. Τι είμεθα πλέον εις τας Αθήνας παρά ουρά; Διά να πάρωμεν ψωμί κάμνομεν ουράν, δια να αγοράσωμεν ψάρια, κρέας, τυρί, λάδι, εληές, ρύζι, πατάτα, οινόπνευμα, κάρβουνα, καυσόξυλα γινόμεθα ουρά (σ.σ. Είχε μάλιστα επιβληθή και δελτίου άρτου και τροφίμων). Οποία ουρανία κατάστασις!
Ότι δε ουράν είχον πάντοτε οι αντρειωμένοι, κατά τον λαϊκόν θρύλον, αποδεικνύεται και εκ της ανδρείας, την οποίαν δεικνύουν οι προμηθευόμενοι κατ΄αυτόν τον τρόπον τα τρόφιμά των. Πράγματι χρειάζεται να έχη κανείς χαλύβδινα νεύρα, σιδηρούς βραχίονας, πόδας από τσιμέντο, υπομονήν και αντοχήν βράχου εις τας μεγαλειτέρας τρικυμίας, αλλά και πονηρίαν αλεπούς δια να δυνηθή να πάρη μισήν οκά ψάρια.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου